Kwarantanna a prawo do zasiłku chorobowego

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1239 ze zm.) państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nałożyć m.in. na osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, obowiązki określone w art. 5 ust. 1 ustawy – w szczególności zobowiązać do poddania się kwarantannie (art. 5 ust. 1 lit. f ustawy).
W takim przypadku ubezpieczonemu, na którego nałożono wyżej wskazany obowiązek przysługiwać będzie zasiłek chorobowy na podstawie ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 645). W myśl bowiem art. 6 ust. 2 pkt 1) powołanej ustawy na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się niemożność wykonywania pracy w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
Przypadek taki nie budzi wątpliwości – zasiłek chorobowy przysługuje w następstwie niemożności świadczenia pracy wskutek wydania decyzji wydanej przez właściwy organ. Prawo do zasiłku i ich wysokość ustala oraz zasiłki wypłaca, co do zasady, płatnik składek na ubezpieczenie chorobowe (jeżeli zgłasza do ubezpieczenia chorobowego powyżej 20 ubezpieczonych) albo Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Miesięczny zasiłek chorobowy wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku.

Bardziej skomplikowana natomiast jest sytuacja osób, które podlegają kwarantannie w związku z przekroczeniem granicy państwowej na mocy przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego (Dz. U. z 2020 r., poz. 433 ze zm.). W przypadku takim nie dochodzi do wydania indywidualnej decyzji. W konsekwencji w zakresie prawa do zasiłku chorobowego występuje luka. Celowym wydaje się jednak przyjęcie, że niejako do wydania „decyzji” przez właściwy organ w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 1) ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa doszło poprzez zamieszczenie przepisu w powołanym rozporządzeniu nakładającym taki obowiązek. Problematyczna pozostaje jednak także kwestia udokumentowania obowiązku poddania się kwarantannie.

Praca zdalna

W myśl art. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020, poz. 374) w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Co warto podkreślić zmiana sposobu świadczenia pracy odbywa się w następstwie polecenia służbowego co oznacza, że nie wymaga zmiany umowy (dostosowania do standardów właściwych dla telepracy) ani zgody pracownika.

Stan prawny na dzień: 25.03.2020

dr Wojciech Ostaszewski, wykładowca w Katedrze Prawa Pracy EWSPA, specjalista i praktyk w zakresie prawa pracy.